JE KUNT ALTIJD MEER DAN JE DENKT! - MONT BLANC (4808M)
‘Wanneer je denkt dat je echt geen stap meer kunt zetten, kan je er nog veel meer zetten dan je denkt!’ Met deze woorden wenste Marjolein haar trainer Rémy Poccard, haar succes voor de beklimming van de Mont Blanc. ‘Op dat moment dacht ik niet dat ik ooit zou hoeven denken aan zijn raad, maar de winterse weersomstandigheden en wat ademproblemen boven de 4000m maakten het toch een mentaal en fysiek zware tocht’ geeft Decroix toe.
Marjolein vertrok samen met haar broer Bram vanuit Chamonix om helemaal te voet de Mont Blanc te beklimmen. De tram of kabelbaan die de meeste wandelaars nemen, lieten ze links liggen. ‘Dat zou vals spelen zijn hé’ vindt Bram. De eerste dag nam gids Jérôme Peizerat het tweetal mee naar een klimmuur om te zien welk vlees hij in de kuip had. Voor Bram, die voordien nog nooit op echte rotsen geklommen had, was het een echte openbaring! Hij had het af en toe wat moeilijk om de grepen te vinden. ‘In de zaal is dat toch wel gemakkelijker met die kleurtjes’ lachte hij.
In de vooravond wanneer het wat minder warm was, vertrokken ze op weg naar de eerste refuge ‘Nid d’Aigle op 2400m’. De steenbokken en berggeiten waren talrijk aanwezig en sprongen speels met hun hoorns tegen elkaar op. De volgende dag stapten Bram en Marjolein alweer een uur sneller dan de planning en konden ze in de namiddag nog wat spelen in de sneeuw. ‘Aan de refuge du tête rousse (3200m) leerden we stappen met stijgijzers en een pikkel. Jérôme toonde ons ook hoe je iemand red uit een gletsjerspleet en we mochten ons laten glijden in de sneeuw om te leren stoppen na een uitschuiver’ vertelt Marjolein. In de couloir du Goûter net boven de Refuge du Tête Rousse kwam in de namiddag plots een steenlawine naar beneden. Bram en Marjolein waren alles behalve op hun gemak toen de gids vertelde dat ze daar de volgende ochtend zouden moeten passeren. Het veiligste moment om deze couloir over te steken is in de ochtend omdat het sneeuwdek dan nog bevroren en stabiel is en de stenen beter blijven liggen. Toch was het drietal blij dat ze deze riskante passage veilig voorbij waren geraakt. ‘Toen de gids kordaat zei dat we dit technisch stuk snel en zonder stoppen moesten afleggen, ging mijn hartslag toch de hoogte in!’ geeft Marjolein toe. Even later zou het weer volledig omslaan en het laatste uur van de dag moest geklauterd worden op besneeuwde rotsen.
De volgende dag was de dag van de waarheid: de topdag! De weersvoorspellingen zorgden voor spanning tot het laatste moment, maar gelukkig bleven de wolken net lang genoeg onder de refuge. Toch bleef de gids de hele tijd bezorgd het weerbericht bekijken omdat de wolken omhoog kwamen. Afdalen in de mist moest vermeden worden want dan vind je de weg niet meer zo gemakkelijk terug en moet je de gps gebruiken om gletsjerspleten te vermijden. Doorstappen was de boodschap! De hevige wind zorgde dat de temperatuur ver onder nul bleef en doordat het de nacht voordien een dikke tien centimeter gesneeuwd had en het pad verdwenen was, zakte je bij elke stap in de sneeuw. Op twee uur van de top, tijdens de enige pauze in de laatst mogelijke schuilplaats, leek het even alsof de Decroix’s hun doel niet zouden halen. De Japanners die daar ook even zaten te pauzeren, beslisten om terug af te dalen. Marjolein, die een lichte vorm van astma heeft, had moeilijkheden om te ademen boven de 4000m en kwam even zichzelf tegen. ‘Ik wilde absoluut de top halen, maar wist op dat moment echt niet hoe ik dat in godsnaam voor elkaar zou krijgen’ zegt Marjolein. ‘Ik was in de eerste twee uur al vrij diep gegaan om het tempo van de gids en mijn broer te kunnen volgen. Toen bleef dat ze nog maar halfweg waren, zag ik het even niet meer zitten’ aldus Marjolein. De gids stelde voor om ook terug te keren, maar opgeven staat niet in de twee sportievelingen hun woordenboek. Moeilijk gaat ook!
De laatste loodjes wegen het zwaarst. Elke stap die je zet, lijkt de zwaartekracht meer op je in te werken! Je denkt dat elk hoogste punt dat je ziet de top zal zijn, maar wanneer je daar dan eindelijk bent, volgt er een volgende kam of helling. Sommigen vergelijken de weg naar de top van de Mont Blanc ook wel eens met een autostrade door de vele bergbeklimmers die je er tegen komt, maar door de slechte weersvoorspellingen waren Bram en Marjolein zo goed als alleen. Amper een tiental mensen bereikten die dag de top. Na 4 uur klimmen, in plaats van de aangegeven 5 uur, stonden Bram en Marjolein als eersten van de dag op de top van de Mont Blanc. Zelfs de gids was onder de indruk en vond het uniek om helemaal alleen op de top te staan. ‘Het uitzicht dat je daar te zien krijgt, doet de hele lijdensweg vergeten!’ vond Bram enthousiast.
