MET VALLEN EN OPSTAAN: eerste kennismaking met Europacup
Terwijl sommigen op wolkjes huppelen, zijn er bij mijn weten minstens evenveel skiërs die het onweer in zijn volle glorie over hen heen krijgen. En ja, de titel doet het al vermoeden. Ik ben daar jammer genoeg één van. Ook al willen mensen vooral goed nieuws lezen, het zou onvolledig zijn om jullie het slechte nieuws te besparen. Ik zit momenteel in een letterlijk en figuurlijke neerwaartse spiraal en worstel elke dag om daar verandering in te brengen.
Het begon allemaal met mijn val op de Europabeker in het Noorse Trysill. Tijdens de trainingssessies oefende ik het vallen op ijs meervoudig. Toen ik een paal tussen mijn benen nam en vervolgens een pirouette op 1 ski maakte, gevolg door een val op de zij, liep ik een indrukwekkende blauwe plek op rond mijn knie. Ik testte ook de gekende glijbaanval, waarbij je geen ski’s meer aan je voeten hebt en bij gebrek aan grip een groot deel van de helling naar beneden schuift op het gladde ijs. Mijn kont, mijn zij, mijn knieën,… ik dacht dat ik ondertussen alles wel gehad had. Over de eerste wedstrijddag hou ik het kort, want die was helemaal niet zo indrukwekkend. Ik skiede beter dan mijn huidig trainingsniveau, maar maakte een fout en haalde de top-60 niet. In Europacup is dit geen DNF (Did not finish) maar een DNQ2 (Did not Qualify for 2nd run). In de 2e wedstrijd was ik volgens de tussentijd en mijn gevoel een stuk beter vertrokken (1 seconde sneller op de eerste 30 seconden), maar toen ging het mis. Ik stuurde mijn bocht te kort aan, waardoor mijn ene ski achter de paal bleef hangen, mijn knie en bovenlichaam gedraaid werden en ik niet zeer elegant, maar wel spectaculair als een zeehond op mijn borst, ribben en neus landde en over het ijs naar beneden schoof. Mijn bril, stokken en ski’s lagen overal in het rond, maar gelukkig zijn er op Europacup wedstrijden genoeg vrijwilligers om alles bijeen te rapen, inclusief mezelf die even niet meer wist waar boven of onder was. Buiten het feit dat de hele Europacup-ervaring wel leerrijk was en ik toch een halve run vrij goed geskied had, ging ik met een pijnlijke schouder en knie en een deuk in mijn ego naar huis.
Na enkele dagen rust, startte ik op de citadin-wedstrijden in Les Arcs. Veel meer dan ‘starten’ kon je het jammer genoeg niet noemen. Mijn schouder was net voldoende in orde om het startpoortje open te duwen en mijn arm voldoende hoog te heffen om de paal af te schermen. Na twee dagen en twee keer opnieuw op mijn schouder gevallen te zijn, had ik het begrepen: je kunt geen topsport doen als je lichaam niet in orde is. Ik besliste om de 2 volgende wedstrijden in Val Cenis niet te doen en mijn schouder wat rust te geven. Dankzij de goede zorgen van mijn huiskinesist Axel (www.axelsleebus.be) verbeterde de mobiliteit in mijn schouder vrij snel en kon ik deelnemen aan de volgende FIS-wedstrijden, opnieuw in Les Arcs. ‘Nieuwe dag, nieuwe wedstrijd, nieuwe kans’, maakte ik mezelf elke dag wijs. Het mocht niet zijn. Ik viel opnieuw beide dagen en haalde enkel tijdens de verkenning de finish (in ploeg). Aan de laatste val hield ik er een gebroken stok, een gekneusde elleboog en triceps, een blauwe plek op mijn quadriceps en een zere duim aan over. Allemaal niets ergs, maar na de laatste twee weken vol blessureleed en miserie, komt dit vooral mentaal hard aan.
Je begint jezelf vragen te stellen. Ligt het aan een tekort aan training? Moet ik nog wennen aan mijn nieuwe ski’s? Is het gewoon de piste die mij niet ligt of kan ik het niet meer? Je twijfelt aan alles en nog het meest van al aan jezelf. Het liefst van al zou je er even tussenuit willen, een einde maken aan de negativiteit die je achtervolgt. Maar je doet gewoon door omdat je geen keuze hebt. Je valt, je staat terug op en doet dat nog een paar keer opnieuw. Na een tijdje doet de prestatie er zelfs niet meer toe, je probeert gewoon het plezier terug te vinden. Topsport is kei hard, zowel voor je lichaam, als voor je kop. Het is cliché, maar ik hoop dat ik uit deze periode iets zal leren en er sterker uit zal komen. Wat ik nu alvast onthoud is dat er heel wat mensen achter mij staan, ook in nu het wat moeilijker gaat, waarvoor eeuwige dank!
Marjolein
