ALWEER EEN JAARTJE VERDER!

Een seizoen is voorbij voor je het weet! En dan sta je voor weer met pak en met zak voor je ouderlijk huis in België. Net als het jaar voordien zonder enig idee hoe lang je daar zult blijven en waar je volgende avontuur naar toe gaat. Dan volgen er traditioneel de opmerkingen over hoe bruin je wel bent geworden, bezin je even over het afgelopen jaar om dan opnieuw te beginnen plannen en puzzelen voor volgend seizoen.

De laatste weken van het seizoen waren zonnig en hoopvol. Op training overtrof ik mezelf en ook op wedstrijd kon ik af en toe een glimp van mijn kunnen tonen. In Les Arcs op mijn thuispiste behaalde ik een tweede plaats en kon ik de beste punten van het seizoen neerzetten (33). Aan de voet van de Mont Blanc in Chamonix skiede ik een snelle, maar niet foutloze, eerste run en kon ik met een hoog rugnummer de top-10 binnen dringen. Een zeer draaiende tweede run deed me de das om en zorgde voor een teleurstellend resultaat. Daarna gingen we een mooi stukje natuur verkennen in Slovenië. De zomerse temperaturen zorgden ervoor dat de piste af en toe meer leek op een bobsleebaan dan een skipiste. Soriska Planina draaide uit op een volledige ramp, maar gelukkig kon ik dit rechtzetten tussen de bomen in Rogla. Jerke had gelijk: een trampoline veert eerst diep in om dan hoog te springen! Op dag 1 kon ik mijn beste Europese punten ooit skiën (28) met een mooie 5e tijd in de tweede run waarbij ik tijd terug pakte op de winnares die toch 15 punten presteert. Op dag 2 deed ik dan weer net het omgekeerde. Een goede eerste run waarbij ik op de hielen zat van de top-3, maar een grote fout in de tweede run. Uiteindelijk ski ik toch nog 34 punten, terwijl ik daar vorig jaar 2 fantastische runs voor moest presteren. Frustrerend wanneer je ziet dat je 20 punten had kunnen skiën, maar ‘als als als’… Als mijn moeder wieltjes had, dan was het een karretje… Het gevoel in de goede runs meenemen en leren uit de mindere runs is de boodschap!

De sneeuw in Zagreb (Croatië) was ver te zoeken, dus last minute moesten we de planning van onze reis aanpassen. We reden terug naar Frankrijk om daar in Lelex deel te nemen aan het Frans Kampioenschap. Leuke wedstrijd, mooie piste, veel toeschouwers, maar jammer genoeg te veel fouten tussen de snelle stukken. Mijn trainer bleef in Frankrijk en ik reed alleen door naar Haute-Nendaz (Zwitserland) voor 2 dagen en vervolgens naar het geliefde Malbun (Liechtenstein). Met rugnummer 20 kon ik in Nendaz als 12e eindigen, alweer met 1 slechte en 1 goede run. Met dank aan de peptalk van Belgische plaatselijke bevolking die mijn verblijf in Zwitserland uniek maakten! Vol goede moed naar Malbun in de hoop eens 2 goede runs (na elkaar, op dezelfde wedstrijd!) te skiën en de weg naar de 20 punten, die al meerdere keren voor me open lag, eindelijk te bewandelen! Het sterke deelnemersveld dwong me tot een aanval van achteruit. De putten in de lentesneeuw maakten deze taak niet eenvoudig, maar ik kon met rugnummer 30 toch in de top -30 blijven en me verzekeren van een goede startplaats in de tweede run. De strijd in het patattenveld liet een mooi merkteken achter op mijn dij! Ik toonde al meerdere keren dit seizoen dat ik een snelle run kan neerzetten op een maagdelijke piste, dus vertrok ik zonder complexen en skiede zeer ontspannen. Op de muur liet ik mijn ski’s vol lopen, maar met de vermoeidheid van de voorbije dagen in de benen kwam ik achterop en moest ik even de omtrek van mijn kont in de sneeuw markeren. Ik vocht toch tot aan de finish en zag tot mijn grote verbazing dat ik nog de 7e tijd in de 2e run had geskied met een resultaat van 32 punten, wat mijn 2e beste prestatie van het seizoen was. Bijna lachwekkend, maar alweer stel je je de vraag ‘wat als?’…

De laatste 4 wedstrijden van het seizoen waren vooral een mentaal gevecht. Het skiniveau was er, maar de druk en het verlangen om te tonen over 2 runs wat ik al zo veel op 1 run had gedaan, was te groot om ontspannen te skiën. De ‘did not finish’ stapelden zich op en ondanks het feit dat mijn liefste mama overal met mij mee ging, voelde ik me meer dan eens eenzaam en alleen zonder coach. Gelukkig kon ik rekenen op de steun van Jerke en Karen die alweer de vreemde eend onder hun vleugels namen. Ook de groep van ongeveer 20 supporters op het Belgisch Kampioenschap hielp me om me terug op te peppen voor het BK. Maar het mocht niet zijn! In de tweede run skiede ik iets te dicht op een paal en ging mijn ski uit. Geen Belgische Titel, geen punten, maar wel een spectaculaire val voor de camera!